Techniki adresacji mikroprocesorów 16-bitowych
Program pracy komputera jest zapisywany ciągiem wektorów binarnych zarejestrowanych w jego pamięci. Zawiera on zbiór rozkazów wykonujących operacje na danych binarnych. Dane do operacji są zawarte w pamięci, w rejestrach otaczających procesor lub buforach pamięci pośredniczących, usytuowanych miedzy procesorem i urządzeniami WE/WY. Lokacja danych jest definiowana za pomocą określonych kombinacji wartości zmiennych adresowych.
Długość słowa adresowego określa liczbę adresowanych komórek pamięci. Najprostsza deklaracja bieżącego adresu polega na podaniu w programie wszystkich bitów adresowych. Taka zasada adresacji jest jednak najkosztowniejsza, zajmuje, bowiem najwięcej pamięci operacyjnej, a czas realizacji takiego programu jest najdłuższy. W celu uproszczenia procedur adresacji wprowadzono szereg dodatkowych sposobów określania bieżącego (fizycznego) adresu operandu.
Poniżej są wymienione podstawowe sposoby określania tzw. adresu bieżącego stosowane w mikroprocesorach firmy Intel:
Adres Bieżący ← Adres Operandu + Modyfikator + ... + Modyfikator
Następne adresy wylicza się na podstawie adresów poprzednich operandu i modyfikatorów adresów. Modyfikator jest zawarty w określonym rejestrze procesora lub w komórce pamięci.
Przez umiejętne korzystanie z dostępnych trybów adresacji można uzyskać znaczny wzrost efektywności obliczeń komputera